Towary paczkowane

Jest to produkt umieszczony w opakowaniu jednostkowym, którego ilość nominalna (nie większa niż 50 kg lub 50l) nie może zostać zmieniona bez naruszenia opakowania.

Zasady postępowania przy paczkowaniu towarów określa ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o towarach paczkowanych.

Paczkujący lub zlecający paczkowanie  zobowiązany jest do:

- zgłoszenia dyrektorowi okręgowego urzędu miar faktu paczkowania w terminie 7 dni od jego rozpoczęcia ,

- właściwego oznaczania produktu (nazwa, ilość nominalna, firma),

- zorganizowania kontroli wewnętrznej celem zapewnienia, że ilość rzeczywista towaru odpowiada ilości nominalnej.
 

O tym, czy ilość rzeczywista odpowiada ilości nominalnej ostatecznie rozstrzyga kontrola zewnętrzna (urzędowa) przeprowadzona z zastosowaniem metody referencyjnej lub innej niemniej skutecznej.  Metoda referencyjna jest metodą statystyczną, szczegółowo opisaną w załączniku nr 2 do ustawy.

Zatem paczkujący może posługiwać się dowolną metodą pomiaru masy netto swoich towarów, ale musi to być metoda na tyle pewna, że badanie  metodą referencyjną potwierdzi wynik pozytywny.

Jeżeli paczkujący lub zlecający paczkowanie nanosi na swe towary oznaczenie e, przybywa mu obowiązków. 

Musi dodatkowo sporządzić opis swojego systemu kontroli wewnętrznej (do wglądu organów kontroli), prowadzić kontrole i przechowywać dokumentację przeprowadzanych kontroli wewnętrznych.  Czas przechowywania dokumentacji powinien wynosić 2 lata (lub tyle co okres przydatności towaru, ale nie krócej niż rok).

Dotyczy to wyrobów o ilości nominalnej od 5g (5ml) do 10kg (10l).

Kontrola wewnętrzna sprawdza wartość średnią masy netto towarów w partii. Wartość ta powinna odpowiadać wartości netto oznaczanej na opakowaniu produktu.

Ale to nie wystarczy.

W partii nie mogą występować sztuki, których masa netto jest wyraźnie za mała (niedowaga większa niż  dwukrotny błąd dopuszczalny oznaczany jako T1). Sztuk lekko niedoważonych (niedowaga większa niż T1, ale mniejsza niż dwukrotność T1) też nie może być więcej niż 2% w partii.

Ponadto  kontrole wewnętrzne odbywające się bezpośrednio na linii produkcyjnej muszą szybko wyłapywać awarie w procesie produkcyjnym, a więc muszą odbywać się przynajmniej raz na godzinę.

Metoda w ścisły sposób określa wymagania co do sposobu przeprowadzania pomiarów partii towaru oraz co do ich wyników. Ustala ilości pobieranych próbek towarów z partii, wzory do obliczeń wartości średniej i błędu dopuszczalnego masy netto (T1) oraz wartości kwalifikujące dla wyników pomiarów.

Opisane są dwa rodzaje kontroli:

- kontrola niszcząca - pomiar masy netto próbki składającej się z 20 szt. (opakowania niszczy się przy otwieraniu),

- kontrola nieniszcząca - kontrola dwustopniowa, brane są dwie próbki z partii towarów, ilość brana do próbek  jest uzależniona od liczności partii towaru, jeżeli wyniki pierwszej próbki są jednoznacze, druga próbka nie jest potrzebna.

Dopuszczalne ilości sztuk wadliwych zależą od liczności partii i są podane w tabelach. Wartość średnia musi odpowiadać wartości nominalnej, przy czym uwzględnia się niewielką odchyłkę wynikającą ze statystycznej metody wyliczeń średniej.

Dokładny opis metody referencyjnej zawiera załącznik 2 do ustawy o towarach paczkowanych.

Do kontroli wewnętrznej towarów paczkowanych należy używać wag w III klasie dokładności lub lepszej, koniecznie legalizowanych.

Z warunku, że dokładność wagi nie może być gorsza niż 20% dopuszczalnego błędu masy netto (T1) wynikają ograniczenia co do dokładności stosowanych wag w zależności od masy netto towaru paczkowanego.

Obrazuje to następująca tabelka:

Bezpośredni pomiar masy netto jest możliwy jedynie przy metodzie niszczącej. Tam otwiera się i opróżnia opakowanie.

Jeżeli mamy zamknięte opakowanie, którego nie chcemy otwierać, masę netto wyliczamy odejmując tarę od masy brutto. Możliwe są tu dwie metody postępowania:

Metoda 1

Przed napełnieniem każdego opakowania zmierzyć jego indywidualną tarę, następnie zmierzyć napełnione opakowanie i odjąć jego indywidualną tarę.

Tę metodę stosuje się w szczególności do opakowań szklanych o dużych różnicach mas.

Metoda 2

Wyznacza się średnią tarę na podstawie próbki 10 opakowań. Następnie mierzy się masę napełnionych opakowań i odejmuje średnią tarę.

Metodę tę można stosować pod warunkiem, że błąd wyznaczenia tary nie przekracza 1/4 wartości dopuszczalnego błędu wyznaczenia masy netto (0,25*T1). Należy wziąć pod uwagę błąd wyznaczenia tary spowowany rozrzutem tar poszczególnych opakowań i dokładnością użytej wagi.

W praktyce metodę tę można stosować do opakowań z tworzywa i papieru, które zwykle mają niewielkie różnice mas.

Przejdź do produktu